Κώστας Καρίπης

Γεννήθηκε στην Κων/πολη το 1865 και πέθανε στην Αθήνα το 1944. Όταν έφτασε στην Ελλάδα, το 1922, είχε συμπληρώσει σαράντα χρόνια καλλιτεχνικής ζωής. Ήταν περίφημος κιθαρίστας και τραγουδιστής.
Ήταν αγαθός, απονήρευτος και γεμάτος αγάπη για όλους και γι’ αυτό και όλοι τον αγαπούσαν. Από νέος δεν έβλεπε πολύ καλά κι αυτό σε σύνδεση με τη μοναδική του αδυναμία, τον ποδόγυρο, έδωσε αφορμή πολλές φορές στους συνεργάτες του να του σκαρώσουν όμορφες φάρσες.
Έτσι κάποιο βράδυ τον ειδοποίησαν την ώρα που ήταν πάνω στο πάλκο πως μια νέα και όμορφη χήρα που ήταν ερωτευμένη μαζί του τον παρακαλούσε να πάει στη γωνία που καθότανε, στο μισοσκόταδο, να τον γνωρίσει. Εκεί η χήρα, που ήταν κάποιος μουσικός που φορούσε γυναικείο καπέλο, άρχισε με προσποιητή φωνή να του μιλάει για την αγάπη της. Αυτός την άκουγε ενθουσιασμένος. Όταν μετά από ώρα κατάλαβε το πάθημά του, από τα γέλια των διπλανών, γέλασε κι αυτός με την καρδιά του και το μόνο που είπε ήταν : «άντε μπρε, μου την σκάσατε».
Σαν συνθέτης ασχολήθηκε μ’ όλα τα είδη της λαϊκής μουσικής και πολλά από τα τραγούδια που έγραψε γίνηκαν επιτυχίες της εποχής.

Συνθέσεις του:

Δεν σε θέλω πιά
Ελένη, Ελενάκι
Εσύ μ΄ αυτά τα πείσματα
Η Αρμενίτσα
Η Κούλα
Η μόρτισα της Κοκκινιάς
Κατινάκι (1)
Όλοι με λένε φθισικό
Πες μου ποιός είν’ ο πόνος σου
Πες το ναι κι ας είναι ψέμα
Σβήνω από τον καημό σου
Τι το λες και δεν το κάνεις
Τον Βενιζέλο χάσαμε
Τον πόλεμο μας κήρυξες
Τράβα στον ίσιο αμαξά
Υπέφερα γιά σένα τόσο
Φόρα τα μαύρα φοράτα