Μπάτης

Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1890 όπου και πέθανε τα 1967. Έπαιζε πάρα πολύ ωραία μπαγλαμά και είχε δικό του χοροδιδασκαλείο (κάτι σαν Ωδείο) στη Δραπετσώνα, γύρω στο 1925. Στη ζωή του έκανε πολλές δουλειές. Μέχρις ότου καεί του Καραϊσκάκη το 1937 διατηρούσε εκεί καφενείο – τεκέ, όπου σύχναζαν όλοι οι μάγκες της εποχής.
Είχε χοροδιδασκαλείο, καφενείο – τεκέ, πουλούσε φάρμακα γιά τους κάλους και τα δόντια, έκανε το μικροπωλητή, είχε ενεχυροδανειστήριο κ.ά. Στη ζωή του έκανε πολλές δουλειές. Εκτός από το χοροδιδασκαλείο και το καφενείο – τεκέ, πουλούσε φάρμακα για τους κάλους και τα δόντια, έκανε το μικροπωλητή, είχε ενεχυροδανειστήριο κ.ά. Είχε ανεπτυγμένο το αίσθημα του χιούμορ και έχουν αφήσει εποχή τα καλαμπούρια του και οι «πλάκες» πού ‘χε σκαρώσει σε πολλούς, χωρίς την παραμικρή δόση κακίας. Χαρακτηριστικοί είναι και μερικοί τίτλοι τραγουδιών του.
Δύο περιστατικά δίνουν την εικόνα του θυμόσοφου Μπάτη:
Το 1935 με τον Βαμβακάρη… (Περιστατικό 1)
Και το δεύτερο που συνέβη πάλι στο Ηράκλειο, λίγες μέρες μετά το πρώτο, την ημέρα που θα γύριζαν στον Πειραιά. (Περιστατικό 2)
Σαν καλλιτέχνης είναι από τους πρώτους σημαντικούς ρεμπέτες μουσικούς και από τους σημαντικότερους συνθέτες της προπολεμικής εποχής. Από το 1915 έπαιζε μπαγλαμά και τραγουδούσε στους τεκέδες και τα ταβερνάκια και, μαζί με τον Βαμβακάρη, τον Ανέστη και τον Στράτο αποτέλεσε το πρώτο ρεμπέτικο συγκρότημα που εμφανίστηκε στην Ανάσταση του Πειραιά, στο μαγαζί του Κωνσταντόπουλου, του 1934 (δύο μπουζούκια, μπαγλαμάς, τραγουδιστής) (φωτογραφία). Μέχρι τον θάνατό του έπαιζε και τραγουδούσε πότε με συγκροτήματα και πότε μόνος του, γυρνώντας στα καφενεία και στις ταβέρνες. Ήταν πραγματικά ο αντιπροσωπευτικός τύπος του ρεμπέτη καλλιτέχνη. Οι παλιοί τον θυμούνται πάντα καλοντυμένο να παίζει στα λεμονάδικα, καθισμένος πάνω σ’ ένα καρότσι, με το μικρό οργανάκι του, που έκρυβε στη μέσα τσέπη του σακακιού του. Ο πιο όμορφος χαρακτηρισμός που γίνηκε για τον Μπάτη είναι αυτός που έκανε ο  γερο-Τσακιριάν που τον γνώριζε καλά:
«Ήταν ο Ρήγας του Πειραιά.» Είναι ένας χαρακτηρισμός που μαζί του συμφωνούν όλοι όσοι τον γνώρισαν. Όταν θάψανε το Μπάτη τον βάλανε μαζί τον αγαπημένο του μπαγλαμά πούχε φτιάξει ο Τσακιριάν (δες φωτογραφία).

Συνθέσεις του:

• Από κάτω απ΄ το ραδίκι με Ζαμπέτα (1968). Μπουζούκια: Χιώτης, Παπαδόπουλος, Καρνέζης, Μακρυδάκης, Καραμπεσίνης
• Ατσιγγάννα (1933)
• Βάρκα μου μπογιατισμένη
• Βλέπω τέσσεροι παρέα
  Γυφτοπούλα (1934)
• Ζούλα σε μιά βάρκα μπήκα (Ζεϊμπεκάνο σπανιόλο) με Στράτο
• Η Αλεξάνδρα
• Καμηλιέρικο
• Κάτω στην Άγια Μαρίνα
• Κάτω στο γυαλό στην άμμο
• Μάγκες καραβοτσακισμένοι (θα το βρείτε στον Βαμβακάρη)
• Ο θερμαστής
• Ο μπαρμπέρης
• Ο μπουφεντζής με Μαρίκα Νίνου και Τσιτσάνη LIVE! στην ταβέρνα του Τζίμη του χοντρού.
• Ο ντεκές του Μπάτη
• Ο Ωρωπός (Οι φυλακές του Ωρωπού)
• Σου ΄χει λάχει στο σελάχι (1932)