Δημητρακάκης Κων/νος M. ed.

 

Υποψήφιοι για το βραβείο παιδικού λογοτεχνικού βιβλίου:

1. Εύη Γεροκώστα, «Αστέρια στον πάτο της λίμνης» (Μεταίχμιο)

Ο Ασιρού, ένα παράξενο πλάσμα.
Ο κόσμος του; Ο λόφος, η γέρικη ελιά, μια ξύλινη φλογέρα, τα σύννεφα και τ? αστέρια.
Ένα βράδυ, ο άνεμος σκορπίζει τα σύννεφα και για πρώτη φορά ο Ασιρού βλέπει τι υπάρχει πέρα από αυτά. Μια λίμνη. Μέσα της, κάτι γυαλίζει. Τ? αστέρια! Έπεσαν στη λίμνη; Κι αν δεν ξέρουν κολύμπι; Κι αν το νερό πάρει τη λάμψη τους μακριά; Αποφασίζει να κάνει το πρώτο του ταξίδι για να καταφέρει να τα σώσει, αλλά και να βρει ποιος πραγματικά είναι. Όλα αρχίζουν με μια παρεξήγηση και τελειώνουν μ? ένα παιχνίδι?

 

 

 

 

 

 

---

2. Φίλιππος Μανδηλαράς, «Οι μύγες, τα χελιδόνια κι εγώ» (Πατάκης)

Ξέρετε τι σημαίνει η έκφραση "βλέπω κάποιον σαν μύγα"; Ό,τι και να σημαίνει, ο μπαμπάς της Στέλλας έχει άλλη άποψη. Γι' αυτόν, "βλέπω κάποιον σαν μύγα" σημαίνει τον σιχαίνομαι αλλά και τον φοβάμαι, θέλω τον ολοκληρωτικό αφανισμό του για να μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια. Γιατί η μύγα κι ο μπαμπάς της Στέλλας είναι δυο όντα που δεν μπορούν να ζήσουν στο ίδιο σπίτι. Κι εδώ που τα λέμε, δεν έχει κι άδικο - μύγες στην κουζίνα, μύγες στο δωμάτιο, μύγες στο τραπέζι, μύγες, μύγες, μύγες... Έτσι η Στέλλα σκέφτεται ένα απλό αλλά θεότρελο τέχνασμα για να απαλλαγούν μια και καλή από τις μύγες: να φέρει τα χελιδόνια πίσω στις φωλιές τους...

 

 

 

 

 

 

---

3. Ιωάννα Μπαμπέτα, «Ένα τριαντάφυλλο για τη δασκάλα μου» (Λιβάνης)

Έχω την καλύτερη δασκάλα στον κόσμο. Τη λένε κυρία Ρένα. Είναι πολύ όμορφη! Κάθε πρωί όλα τα παιδιά τής προσφέρουν ένα λουλούδι. Πάνω στην έδρα το βάζο είναι γεμάτο με ανεμώνες, μαργαρίτες, ζουμπούλια και τριαντάφυλλα, τα αγαπημένα μου. Μόνο η δική μου δασκάλα έχει τόσο πολλά λουλούδια. Μόνο εκείνη είναι τόσο γλυκιά. Εγώ δεν έχω τριαντάφυλλο να της δώσω.

 

 

 

 

 

 

 

---

4. Χρήστος Μπουλώτης, «Ουφ! Οι απίθανες ιστορίες του Άρη» (Πατάκης)

Εμένα τα μέλη της οικογένειάς μου, που μένουνε όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι, είμαστε σύνολο έξι: o παππούς μου ο Άρης, που έχω και τ? όνομά του και είναι σούπερ παππούς και παλιός μαθηματικός, ο σκύλος μου ο Έντι, ένα καφετί, πανέξυπνο λυκόσκυλο που το μαζέψαμε αδέσποτο απ? τον δρόμο όταν εγώ ήμουν πολύ βρέφος, κι ακόμη η μαμά μου, η γιαγιά μου, που είναι η γυναίκα του παππού μου και μαμά του μπαμπά μου. Έτσι ξεκινάει το πρώτο βιβλίο του Άρη, ενός ήρωα με χιούμορ και φαντασία. Ένα παιδί που εντοπίζει τις αλήθειες και ξέρει να τις λέει όπως μόνο τα παιδιά μπορούν!

 

 

 

 

 

---

5. Ναννίνα Σακκά-Νικολοπούλου, «Το ζωντανό ρομπότ» (Πατάκης)

Γεννήθηκε άνθρωπος, αλλά έγινε ένα ζωντανό ρομπότ! Και αυτό χάρη στον Δημήτρη, τον ξάδελφό του, που ήταν πάντα πάνω σ? ένα αναπηρικό καρότσι. Το «ζωντανό ρομπότ» έγινε ο σύντροφος του παιχνιδιού αλλά και ο φύλακας άγγελος του Δημήτρη, που του έκανε ό,τι εκείνος δεν μπορούσε.

 

 

 

 

 

 

 

---

6. Σάκης Σερέφας, «Πωλούνται σκιές» (Πατάκης)

Στέκομαι όταν στέκεσαι,
κινούμαι όταν κινείσαι,
αδύνατον να είμαι
όπου εσύ δεν είσαι!
Τι είμαι;
Στα παλιά χρόνια, οι σκιές δεν ήταν μαύρες, αλλά πολύχρωμες! Και μιλούσαν!
Όμως οι άνθρωποι δεν τους φέρονταν καλά: άρχισαν να τις κυνηγούν, να τις πατούν, να τους ρίχνουν νερό, να τους κάνουν φάρσες, ακόμη και να τις πουλάνε!
Οι σκιές πείσμωσαν κι έγιναν μαύρες και αμίλητες. Κι από τότε μονάχα μέσα στη μεγάλη φαντασία κάποιων, όπως τα παιδιά, οι συγγραφείς ή οι ζωγράφοι, οι σκιές αποκτούν ξανά χρώματα και μιλιά και γίνονται πάλι η καλή παρέα των ανθρώπων.
Κι αν νομίζει πως δεν την αγαπώ;

---

7. Χριστίνα Φραγκεσκάκη, «Η Ορτανσία φυλάει τα μυστικά» (Κέδρος)