Αρωματισμένα λάδια

Από την αρχαιότητα (μινωϊκή εποχή τουλάχιστον) υπήρχε η γνώση της παρασκευής αρωματισμένων λαδιών, ακόμα και με αιθέρια έλαια. Αναφέρονται τα φυτά κάρδαμο, κρόκος, φλισκούνι, σχίνος, κορίανδρο, κύμινο, μάραθο, σησάμι, σέλινο. Η προσθήκη ρίγανης ή φασκόμηλου μέσα στα λαδοπίθαρα εκτός ότι κάνουν το λάδι πιο εύγευστο ενδέχεται να προλαβαίνει την αλλοίωσή του. Σε κάθε περίπτωση, και μόνο από γαστρονομική περιέργεια, ένα λαδάκι αρωματισμένο με ρίγανη πάνω σε φέτα και ελιές… και 1 τσιπουράκι, αξίζει.

Η προσθήκη κάποιου φυτού μέσα σε λάδι αποτελεί και μέθοδο εξαγωγής και φύλαξης των αιθέριων ελαίων του φυτού αυτού. Αν η ρίγανη σας χάνει το άρωμα της μέσα στο δοχείο που τη φυλάτε, να ξέρετε ότι μέσα στο λάδι δε χάνεται σχεδόν ποτέ. Πολλά τέτοια φυτο-λάδια χρησιμοποιούνται στη θεραπευτική με βότανα. Βάζεις το βότανο καλά τεμαχισμένο σε ένα δοχείο και καλύπτεις με λάδι (καλύτερα ψυχρής έκθλιψης – να περισσεύει το λάδι 3 εκ) . Το αφήνεις 14 μέρες και έτοιμο. Μπορείς να το σουρώσεις αν θές αλλά και έτσι να το αφήσεις δεν πειράζει. Το λάδι με θυμάρι είναι πρώτης τάξης φάρμακο για το λαιμό και το βήχα. Το λάδι με άνθη από βάλσαμο χρησιμοποιείται για εντριβές σε ρευματισμούς, μυαλγίες, νευρόπονους κλπ.

Πανηγύρι στον Αι Γιάννη

(Κορινθίας)

: ο Αι Γιάννης και η εκκλησία του

: ξερολιθιές

: τα στενά

: το σπίτι και ο στάβλος

: φούρνος

: τα πηγάδια του χωριού

: οι πιστοί

: το ζωάκι έπαθλο λαχειοφόρου

: καθώς κι αυτό

: κι αυτό… δες πόδι

: η εμποροπανήγυρις

: ανάμεσα στα αρκουδάκια ο… επιδειξίας

: μόλις πλησιάσεις το χέρι σου…

: τέλος το φαί (γκιόσα) και ο χορός

Πανηγύρι Αγ.Μαρίνας στην Ακροκόρινθο

17 Ιουλίου.

: όσοι πιστοί προσέλθετε

: καντηλανάφτης

: κόσμος που αγναντεύει

: τη θέα

: θέα προς Ακροκόρινθο

: το μετά είναι το καλύτερο

: γκιόσα, γουρουνοπούλα,

: μουσική αλλά… φύγαμε

Χυλοπίτες

συνταγή Τουλάρας: για 1 κιλό αλεύρι 6 αυγά. Προσθέτουμε όσο γάλα χρειαστεί για να γίνει ζύμη, απλώνουμε τα φύλλα (με τον πλάστη), τα αφήνουμε λίγο να ξεραθούν και τέλος τα κόβουμε (πρώτα σε λωρίδες και μετά μικρότερα κομματάκια) και τα ξεραίνουμε και πάλι.

Μικρομέρια

Οικογένεια: Λαμιίδες ή Χειλανθή (Lamiaceae, Lippenbl?tler / Mints)

Micromeria nervosa και Micromeria juliana

Πολλά είδη του γένους Micromeria έχουν συνώνυμα στο γένος Satureja. Η δημώδης ονομασία θρούμπι μάλλον αφορά το είδος Satureja thymbra, τραγορίγανη είναι ένα άλλον όνομα, ύσωππο το λένε στην Κρήτη. Τα περισσότερα είδη του γένους φύονται σε βράχους της ορεινής και ημιορεινής ζώνης (> 300 μ). Φωτο: Πόρτο Ράφτη.

: Micromeria nervosa

: Micromeria nervosa

: Micromeria nervosa

: Micromeria nervosa

: Micromeria juliana

Κουμαριά

Οικογένεια: Ερεικίδες (Ericaceae, Heidekrautgew?chse / Heathers)

Άρβουτος η κοινή (Arbutus unedo)

Φυτό δασικό που χρησιμοποιείται ως διακοσμητικό σε πάρκα και άλση. Οι καρποί, τα κούμαρα, είναι εδώδιμοι, μπορούν να αποτελέσουν εξαιρετικό και ιδιότυπο έδεσμα, έχουν μάλιστα διουρητικές και στυπτικές ιδιότητες. Σε ορισμένες περιοχές το κάνουν και τσίπουρο. Το ξύλο της είναι σκληρό, βαρύ και χρησιμοποιείται για την κατασκευή μικροαντικειμένων και ως καυσόξυλο. Ο φλοιός της περιέχει ταννίνη, που στην Ελλάδα χρησιμοποιείται στην επεξεργασία των δερμάτων. (Πηγή: 1).

Φωτο: Πόρτο Ράφτη και Καλλίδρομο η αγριοκουμαριά (Άρβουτος η αδράχνη – Arbutus adrachne).

: Arbutus unedo

Arbutus adrachne

Αλόη

Οικογένεια: Λιλιίδες (Liliaceae, Liliengew?chse / Lilies)

Aloe vera ή Aloe barbadensis

ή άλλα πολλά ονόματα (συνώνυμα). Το vera σημαίνει αληθινή και το barbadensis σημαίνει ότι κατάγεται από τα νησιά Μπαρμπάντος. Απο νεότερες έρευνες προκύπτει ότι έχει συγγένεια με πολλά άλλα είδη του γένους Aloe, έτσι κάποιοι υποθέτουν ότι πρόκειται για ένα πάρα πολύ παλιό υβρίδιο. Το κανονικό φυτό έχει κίτρινα και σπανίως λευκά άνθη. Αυτο με τα πορτοκαλί-κόκκινα είναι μάλλον το πιο εμπορικό υβρίδιο.

Η φαρμακευτική του χρήση έχει γίνει αντικείμενο εκτεταμένης μελέτης τα τελευταία χρόνια. Το βέβαιο είναι ότι είναι ένα πρώτης τάξης φάρμακο για εγκαύματα, τραυματισμούς, φλεγμονές του δέρματος, καθώς επίσης για τον διαβήτη και την υπερλιπιδαιμία. Χρησιμοποιείται σε «άπειρα» προϊόντα ομορφιάς και εναλλακτικής ιατρικής κυρίως με τη μορφή gel (γέλης) ή χυμού.

: η αλόη του Αγγελου

: η αλόη της Βάκης

: μάλλον κάποιο είδος αλόης (στο Πόρτο)

Παρκινσόνια

Οικογένεια: Φαβίδες ή Χεδρωπά (Fabaceae, Schmetterlingsbl?tler / Legumes)

Parkinsonia aculeata

από Κεντρική Αμερική.

Φώτο: Πάρκο δήμου δίπλα στον Ποδονίφτη, αναγνώριση: Κατερίνα

Ο βράχος της Αμαλίας

για τους γνωρίζοντες…

Κεράστιο

Οικογένεια: Καρυοφυλλίδες (Caryophyllaceae, Nelkengew?chse / Campions)

Cerastium glomeratum

Φώτο: Πόρτο Ράφτη (δρόμος προς Κουβαρά), αναγνώριση: Κατερίνα

Καρδαμίνη

Οικογένεια: Βρασικίδες ή Σταυροφόρα (Brassicaceae, Kreuzbl?tler / Crucifers)

Cardamine hirsuta

Φώτο: Πόρτο Ράφτη (ελιές Ευαγγελίου), αναγνώριση: Κατερίνα

Φαράγγι Καλαμά

Μια ιδέα από το φωτογραφικό αρχείο του Λουκά του Θεσπρωτού (προσεχώς και δικό του blog). Λίγοι κατέχουν αυτά τα υπέροχα μονοπάτια και τα διατηρούν σαν επτασφράγιστο μυστικό (για ευνοήτους λόγους).

: Anacamptis pyramidalis

: Serapias parviflora

: Ophrys helenae

: Lamium garganicum

: Geranium asphodeloides

: Saxifraga rotundifolia

: Fumaria officinalis

: Petasites hybridus

: Καλέντουλα

: Σαλαμάνδρα ή κατά τους παλιούς «Πούλα του θεού»

: Silybum marianum (?)

: Ρίγανη

: Sedum μάλλον acre

: Dianthus deltoides

: Opopanax Hispidus (Βλαντοχόρτι)

: Scabiosa tenuis

: Clinopodium vulgare orientale

: Hypericum perforatum

: Aremonia agrimonoides

Η ζωή του ανθρώπου σε στίχους

Από Κρήτη (Θέμης)

10 είναι το παιδάκι
στα 20 παλληκαράκι
στα 30 ανθεί και δένει
στα 40 κατασταίνει
στα 50 για βουλή, αν έχει κεφαλή καλή
στα 60 καμπουρώνει και τη βέργα αναμαζώνει
στα 70 ωσαν το βούι, μήδε φέγγει μήδε ακούει
στα 80 δε φελλά, μόνο το ψωμί χαλά
στα 90 οι δικοί του, ξεβαριούνται τη ζωή του
Θέ μου και παρέντονε
και αναμαζωξέντονε
να μη φθάσει τα 100
και δεν τον εβαστούνε δυό!.

Αφάνα

Οικογένεια: Ροδίδες (Rosaceae, Rosengew?chse / Roses)

Sarcopoterium spinosum

ή αστοιβίδα. Είναι χαμηλός πολύκλαδος θάμνος με αγκαθωτό ξηρό φύλλωμα ( «έχει τα μαλλιά αφάνα» ). Είναι κατάλληλη για εδαφοκάλυψη επιφανειών, αλλά και για τοποθέτηση σε βραχόκηπους. Επίσης είναι κατάλληλη για την κατασκευή σκούπας.

Φώτο: Πόρτο Ράφτη (δρόμος προς Κουβαρά), αναγνώριση: Κατερίνα

Κεχραιές

Το ένα λιμάνι από τα 2 που φιλοξενούσε τα πλοία πριν ή μετά τη διέλευσή τους από τη Δίολκο. Το άλλο ήταν ο λιμήν Λεχαίου.

Καντήλι

Κάπου εκεί ψηλά καίει ένα καντήλι για τον καθένα μας. Κάλλιο να μη σωθεί το λάδι.

Φώτο: καντήλι Τουλάρας. Φυσικά για φυτίλι χρησιμοποιούνται λουμίνια.

: το πρωί στην κουζίνα

: το βράδυ στο εικονοστάσι

Βόχα

Η πεδιάδα της Κορινθίας (κν. Βόχα) όπως φαίνεται από την Ακροκόρινθο. «Παλιά, από τα Εξαμίλια ως το Ζευγολατιό, μπορούσε ένα κατσίκι να πάει στέγη-στέγη» (Φανούρης). Απ’ ότι φαίνεται δεν έχει και πολύ άδικο γιατί όπου και να σκάψεις βρίσκεις αρχαία. Κατά τη διεύρυνση της εθνικής και τη διάνοιξη της νέας σιδηροδρομικής γραμμής του «Προαστιακού» βρέθηκαν σε πολλά σημεία αρχαία τα οποία μετά τις πρώτες εκσκαφές, φωτογραφήθηκαν και μπαζώθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Κατά τόπους βρίσκεις και μερικά «προστατευμένα» αρχαία όπως η βασιλική Σκουτέλας κ.α.

Σε νεότερους χρόνους αποτέλεσε παράδεισο αγροτικής οικονομίας κυρίως με την καλλιέργεια σταφίδας (σουλτανίνας). Ελιές, πορτοκαλιές, βερυκοκιές, κ.α. στο πλούσιο – γόνιμο έδαφος της κορινθιακής πεδιάδας, με το άφθονο νερό που ερχόταν απο τη Στυμφαλία και διοχετεύονταν μέσα από το δίκτυο που κατασκευάστηκε επι Καραμανλή?. Οι επιπτώσεις από τη συμβατική γεωργία των φυτοφαρμάκων έχει ήδη φανεί (κουρασμένα χώματα, δηλητηριασμένος υδροφόρος ορίζοντας, ανυπαρξία πανίδας κ.α.). Στις μέρες μας τείνει να γεμίσει εξοχικές κατοικίες (προς την παραλία) ενώ τα ενδότερα έχουν ήδη χαρακτηριστεί βιομηχανική ζώνη από τους σχεδιάζοντες το μέλλον κυβερνήτες.

Αποξηραμένα σύκα και συκομαϊδες

Αποξηραμένα σύκα Κύμης (Γιώργος ο Κύμιος). «Τα σύκα μαζεύονται, απλώνονται στον ήλιο να ξεραθούν (τα γυρίζουμε 1-2 φορές), τα κόβουμε στα 2 και αφήνουμε να ξεραθούν ακόμα λίγο. Τα ξερά σύκα εμβαπτίζονται σε βραστό νερό για 3-4 λεπτά, και στη συνέχεια αν θέλουμε προχωράμε στο θειάφισμα για να ασπρίσουν (βάζουμε 1 εφημερίδα με θειάφι και 8 τελάρα από πάνω σκεπασμένα με κουρελούδες και βάζουμε φωτιά στην εφημερίδα). Στο τέλος ενώνουμε ανα 2 τα κομένα σύκα και έτοιμα!».

Συκομαγίδες ή συκομαίδες (Λευκάδα) ή μπασμάδες (Ήπειρος). Σύκα όψιμα, γινωμένα τα ανοίγουμε στη μέση, απλώνουμε στον ήλιο (σε σανίδα) να ξεραθούν, κόβουμε ψιλά κομματάκια, βράζουμε λίγο νερό με λίγη – λίγη ζάχαρη και κανελογαρύφαλλα και ρίχνουμε απ’ αυτό το σιρόπι να υγρανθούν τα σύκα. Προσθέτουμε καρύδια κοπανισμένα, παίρνουμε ποσότητα όσο ένα φιρίκι και πλάθουμε μπάλα. Το πατικώνουμε 1,5 – 2 δάκτυλα χοντρό και το ακουμπάμε ανάμεσα σε λεμονόφυλλα. Τα φυλάμε στο ντουλάπι. (Πηγή: αντιγραφή απο βιβλίο που δε θυμόμαστε)

Μπασμάδες. Ανακατεύουμε ψιλοκομμένα ξερά σύκα με μέλι τόσο που να πλάθονται. Αρωματίζουμε με γαρίφαλλο τριμμένο + καρύδι. Όταν το μείγμα ανακατευθεί καλά, πλάθουμε μπάλες σαν φυσίκι και τις κυλάμε στο αλεύρι για να γίνει γύρω τους ένα λεπτό στρώμα που θα τα καλύψει. Τα φυλάμε στο ντουλάπι. (Πηγή: ή ίδια)

Στη δική μας εκτέλεση τα αποξηράναμε πάνω σε κοτετσόσυρμα (δεν κολάνε στη σανίδα), τους δώσαμε μια βράση με νερό αρωματισμένο με βασιλικό, τα κόψαμε κομματάκια και τα ανακατέψαμε με καριδόψυχα. Η επικάλυψη έγινε με σησάμι (την ιδέα την είδαμε σε έναν επαγγελματία στην έκθεση), το τύλιγμα έγινε με διαφανή μεμβράνη και τα φυλάμε στο ψυγείο (για σιγουριά).

: τα σύκα

: το μίγμα

: το πλάθεις όπως θέλεις (μπαλίτσες, παστέλι, λουκάνικο κ.α.)

: συσκευασμένο προϊόν

Φοίνικας

Οικογένεια: Φοινικίδες (Arecaceae, Palmen / Palms)

Φοίνιξ ο δακτυλοφόρος (Phoenix dactylifera) και

Βασιγκτόνια η νηματοφόρος (Washingtonia filifera)

Ο Φοίνιξ ή φοίνικας ή φοινικιά ή χουρμαδιά ή κουρμαδιά ή (σε κάποια μέρη) βαγιά. Κατάγεται από τη Β. Αφρική και τη ΝΔ Ασία. Οι καρποί του λέγονται χουρμάδες και είναι νοστιμότατοι. Στην Ελλάδα δε φθάνουν ποτέ σχεδόν στο κανονικό μέγεθος και αυτό οφείλεται στο κλίμα. Από μαρτυρίες (Ηρόδοτος) το ίδιο συμβαίνει από π.Χ.

Το άλλο είδος είναι καλλωπιστικό και καλλιεργείται και στην Ελλάδα για δενδροστοιχίες και πάρκα.

: φοίνικας

: Βασινγκτόνια

: γύρω στα 18 μέτρα

Βορδιγάλειος πολτός

Το άρθρο που ακολουθεί είναι αντιγραφή από το ΑΓΡόΠΟΛΙΣ. Εμείς το παρασκευάζουμε λίγο πιο απλά: Με CuSO4 (θειϊκός χαλκός – γαλαζόπετρα) που αγοράζουμε από το συνεταιρισμό, το διαλύουμε (1%) σε νερό βρόχινο, στη συνέχεια ανακατεύουμε με λίγο ασβέστη και… έτοιμο!. Κυκλοφορούν στο εμπόριο και πάρα πολλά ιδιοσκευάσματα έτοιμα.

«Ο πολτός πρέπει να παρασκευάζεται τη μέρα που θα χρησιμοποιηθεί, σε πήλινο ή ξύλινο δοχείο (ποτέ σε σιδερένιο γιατί είναι διαβρωτικός), εξής: Την προηγούμενη μέρα, η αναγκαία ποσότητα CuSO4*5H2O (1 kg) τοποθετείται σε πάνινη σακούλα και αιωρείται στη μέση του δοχείου (100 l), όπου υπάρχει και η ανάλογη ποσότητα νερό (50 l). Τη μέρα του ψεκασμού παρασκευάζεται το διάλυμα του υδροξειδίου του ασβεστίου (1 kg CaO σε 10 l νερό) σε άλλο, μικρότερο κάδο. Ανακινείται καλά το διάλυμα του θειικού χαλκού με τη βοήθεια ενός ξύλου και στη συνέχεια σουρώνεται το ασβεστόγαλα του δεύτερου (μικρού) κάδου μέσα σε αυτό, προστίθεται νερό (στα 100 l) και αναδεύεται το σύνολο (πολτός). Ακολουθεί έλεγχος του pH, κατά τον οποίο ο χάρτης ηλιοτροπίου πρέπει να γίνει μπλε, διαφορετικά προστίθεται και άλλο υδροξείδιο του ασβεστίου. (Ανάλογα παρασκευάζεται και πολτός με 0.5% ή 2% σε θειικό χαλκό. Σε κάθε περίπτωση η χρησιμοποιούμενη ποσότητα CuSO4*5H2O και CaO είναι ίση)

Μειονεκτήματα

Ο βορδιγάλειος πολτός είναι άριστο προστατευτικό μυκητοκτόνο, έχει όμως ορισμένα μειονεκτήματα: α) χρειάζεται προσοχή στην παρασκευή, β) η Παρασκευή του απαιτεί χρόνο και πρέπει να αρχίζει από την προηγούμενη ημέρα από τον ψεκασμό του, γ) έχει διαπιστωθεί ότι προκαλεί επιβράδυνση της βλαστήσεως σε πολλά είδη φυτών (τομάτα, αμπέλι κ.α.) Για τους παραπάνω λόγους έγιναν προσπάθειες να αντικατασταθεί με άλλα χαλκούχα σκευάσματα που να μην παρουσιάζουν τα συγκεκριμένα μειονεκτήματα (π.χ. χρήση οξυχλωριούχου χαλκού 3Cu(OH)2CuCl2, υδροξείδιο του χαλκού Cu(OH)2).»

ΣΗΜΕΙΩΣΗ (δική μου): ο οξυχλωριούχος χαλκός είναι πολύ ισχυρότερος του θειϊκού χαλκού αλλά έχει το μειονέκτημα ότι «καταστρέφει ανεπανόρθωτα κάθε υδάτινο περιβάλλον» (έτσι γράφει η συσκευασία). Κάποια παρασκευάσματα τύπου θειοχαλκίνη δεν περιέχουν, όπως πολλοί νομίζουν θειϊκό χαλκό και θειάφι, αλλά οξυχλωριούχο χαλκό και γι’ αυτό τα αποφεύγουμε.