Ο Όμηρος Μαυρίδης είναι από τους ανθρώπους εκείνους που όπου κι αν έζησε δεν ξεχνούσε ποτέ τον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Πάντα ανάφερε τις Κασσιτερές ως τόπο γέννησής του, θέλοντας να κάνει γνωστή τη γενέτειρά, όπου κι αν βρισκόταν!  Δεν έκρυψε ποτέ την καταγωγή του, απεναντίας μάλιστα ήταν υπερήφανος γι αυτήν και για τους απλούς γονείς του. Η δύναμη που έκρυβε μέσα του, τον έκαναν να έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και στις ικανότητές του. Πάλεψε με τη ζωή από μικρό παιδάκι και την κέρδισε.

 Ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας του Χαράλαμπου και της Μαρίας Μαυρίδου, με καταγωγή από τη Σαμσούντα του Πόντου. Ο παππούς του Γιάννης, καταγόταν από την Οινόη, όπου γεννήθηκε το 1866. Το 1910 κατέφυγε στη Ρωσία (Γκερεντζικ), ως διωκόμενος από τον τουρκικό στρατό για τη δράση του. Το 1917, με το ξέσπασμα της Οκτωβριανής Επανάστασης, επέστρεψε στην Κερασούντα. Το 1922, ήρθε στην Ελλάδα με τη γιαγιά του Ελένη και μετά από διάφορες μετακινήσεις εγκαταστάθηκαν στις Κασιτερές.

  Η οικογένεια του Χαράλαμπου Μαυρίδη έκανε οκτώ παιδιά! Τη Μελπομένη (1934), το Νικόλαο (1936), τη Βασιλική (1937), τον Όμηρο (1939), την Ελένη (1940), το Γιάννη (1945), το Σταύρο (1947), που έφυγε από τη ζωή μωρό ακόμη και την Κυριακή (1949). Γύρω στα 1946, την εποχή του Εμφυλίου Πολέμου, όλοι οι κάτοικοι του χωριού ήρθαν και εγκαταστάθηκαν μόνιμα στις Σάπες. Το ίδιο έγινε και με την οικογένειά του. Ήταν εφτά χρόνων τότε. Σε εποχές δύσκολες για όλους, φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Σαπών και μετά στο 6τάξιο Γυμνάσιο.

 Μετά την αποφοίτησή του, γύρω στα 1957, φοίτησε στη Ζαρίφειο Παιδαγωγική Ακαδημία της Αλεξανδρούπολης. Αλλά πνευμά ανήσυχο, όπως ήταν πάντα, έφυγε για τη Γερμανία, αναζητώντας καλύτερες συνθήκες για να βελτιώσει τη ζωή του και τις Σπουδές του.

 Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Τιβίγγης Ψυχολογία, Φιλοσοφία και Παιδαγωγικά από το 1960 ως το 1965. Εργάστηκε ως κλινικός ψυχολόγος στπ Χερντ, στο Ψυχολ. Κέντρο της Θεσσαλονίκης, στο παιδοκομείο του Βήλφρατ και του Βούπερταλ, ως καθηγητής της ψυχολογίας. Το 1972 διορίστηκε ως καθηγητής στην Ανώτατη Πανεπ. Σχολή του Χάγκεν. Έκλεισε τις σπουδές του με το διδακτορικό του στο τμήμα Λαογραφίας του Πανεπ. του Μίνστερ. Θέμα του "Δημώδης ιατρική στη Δυτική Θράκη".  Διετέλεσε Κοσμήτορας της Σχολής Κοινωνικής Παιδαγωγικής (80-82). Εξελέγη Πρόεδρος της Γερμανοελληνικής Εταιρίας Χάγκεν (1978-86) και Ντόρτμουντ (1993-2000). Την περίοδο 1987-2000, δίδαξε στην Ανώτατη Πανεπ. Σχολή του Ντόρτμουντ.  Το 2000 συνταξιοδοτήθηκε και εγκαταστάθηκε στην Αλεξανδρούπολη, όπου και ασχολείται με το συγγραφικό του έργο.

  Βιβλία που έγραψε είναι: 1. "Ο Πετροπόλεμος στις Σάπες".   2. "Σταυρωμένα Νιάτα.  3. Της ξενιτιάς η μόρφωση. 4.  "Η Ελλάδα μας αργοπεθαίνει".  5. "Παιχνίδια της παρέας".  6. "Το αμπέλι μας στον Πόντο".  7. "Καλλιστώ και Ιμπραχήμ".  8. "Ιωνάς ο Β'".  9. "Η ανεψιά μου η Τουρκάλα". 10. "Γεννήθηκα στη γενοκτονική πορεία". 11. "Αφορισμοί - ακαλλιέργητες ιδέες". 12. 'Ανθολογία ποιημάτων". (για τα βιβλία του θα κάνω αναφορά σε άλλη σελίδα),

 Ο Όμηρος απέκτησε δυο παιδιά. Το Φίλιππο (1966) και το Γιάννη-Νίκο (1977). και τον Παύλο (1994). Σήμερα ζει μόνιμα στην Αλεξανδρούπολη με τη σύζυγό του Αθηνά Βασιλειάδου. Έχει τέσσερα εγγόνια.  Συχνά πηγαίνει στο χωριό του και μένει στο ανακαινισμένο πατρικό του σπίτι. Εκεί συμπληρώνει το οξυγόνο της ζωής και πορεύεται στα μονοπάτια της δημιουργίας!

(Η σελίδα βρίσκεται υπό διαμόρφωση)...

Κασσιτερά 28 Οκτωβρίου 1941: Οι δυο παραπάνω φωτογραφίες είναι οι δυο όψεις της ίδιας. Τη φωτογραφία στέλνει η σύζυγος, μητέρα του Όμηρου στον άνδρα της Χαράλαμπο, που βρίσκεται στο μέτωπο του πολέμου, στις 28/10/1941. Ιστορική ημερομηνία, ένα χρόνο ακριβώς μετά την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου!  Γράφει η Μαρία: Αγαπητέ σύζυγε Χαράλαμπε. Ο χρόνος θα παρέρχεται και ο καιρός θα φεύγει. Μόνον αυτή η φωτογραφία ενθύμιον θα μένει. Μέλπο, Μαρία, Βασιλική, Όμηρος, Ελένη. Καλή χρονιά. (δεν μπορώ να διαβάσω ακριβώς τη λέξη. Υποθέτω πως γράφει καλή χρονιά, γιατί σύμφωνα με ένα έθιμο των Ποντίων, η 1η Σεπτεμβρίου, θεωρούνταν αρχή χρονιάς. Το πληροφορήθηκα από την Όλγα Ρεφειάδου, που το έμαθε από τη γιαγιά της). 

1941. Στο Αρσάκειο. Η φωτογραφία αυτή να είναι τραβηγμένη στο Αρσάκειο. Τα ξύλινα σανίδια που φαίνονται πρέπει να είναι από την  παλιά (βουλγάρικη) εκκλησία.  Μεταξύ των εικονιζομένων είναι οι: Μαρία Μαυρίδου, Μελπομένη, Βασιλική.   Η φωτογραφία έχει τη δική της ιστορία. Είναι τραβηγμένη στα τέλη του Μάρτη του 1941! Οι Έλληνες της Θράκης βιώνουν τις τελευταίες ελεύθερες ημέρες, χωρίς ίσως να καταλαβαίνουν τι θα επακολουθούσε. Βρισκόμαστε λίγες ημέρες πριν η Θράκη κατακτηθεί από τους Γερμανούς και ζήσει τη θλιβερή Βουλγαρική Κατοχή.  Στις 6-9 Απριλίου λίγες δυνάμεις στρατού αντιστέκονται ηρωικά στο οχυρό της Νυμφαίας κατά των Γερμανών, ενώ τμήματα του βουλγαρικού στρατού άρχισαν να εισέρχονται στη Δυτική Θράκη. Και αμέσως μετά αρχίζει μια σκληρή περίοδος, όπου κυριαρχούσε η πείνα, ο φόβος και ο εξευτελισμός!   

(Όσοι ενδιαφέρεστε να διαβάσετε τα όσα έγιναν στο οχυρό της Νυμφαίας την περίοδο εκείνη διαβάστε εδώ )

Σάπες 1957: Η οικογένεια του Χαράλαμπου Μαυρίδη, μπροστά στο σπίτι τους. Επάνω: Ελένη, Όμηρος, Βασιλική. Κάτω: Γιάννης, Χαράλαμπος, Κυριακή, Μαρία. Λείπει η Μελπομένη. Ήταν η χρονιά που ο Όμηρος αποφοίτησε από το Γυμνάσιο.

1954: Στο νέο Δημοτικό πάρκο των Σαπών. Τρεις φίλοι σε μια αναμνηστική φωτογραφία. Ο Γεράσιμος Κενανίδης, ο Βασίλης Καραγκιοζίδης και ο Όμηρος Μαυρίδης. Οι δυο τους με τα μαθητικά πηλίκια. Πίσω διακρίνονται οι κατοικίες που εκείνα τα χρόνια χτιζόταν στο νέο συνοικισμό, πίσω από το πάρκο.

1954, στην Ορεστιάδα. Ο καθηγητής Κατούδης χορεύει με μερικούς από τους μαθητές ελληνικούς χορούς. Από τους μαθητές αναγνωρίστηκαν οι: Καφετζής Ανδρέας, Γεράσιμος Κενανίδης, Όμηρος Μαυρίδης, Θεοχάρης Κωνσταντινίδης.

1954: από σχολική εκδρομή με τους καθηγητές Κουτουμάνη (γυμνασιάρχη) και θεολόγο Κατούδη. Από τους μαθητές αναγνωβρίστηκαν οι: Βεργίδου, Σκοπιανού Φεβρωνία, Βασιλειάδου Βικτώρια, Ασημάκης Νίκος, Καφετζής Ανδρέας, Κωνσταντινίδου Σεβαστούλα, Μαυρίδης Όμηρος,  Κουμασίδου Τασία, Συμεωνίδου Όλγα.

1955: στον Έβρο ποταμό. Το 1955 με το σχολείο επισκέφτηκαν το ποτάμι του Έβρου σε μια από τις εκδρομές. Οι καθηγητές είναι ο Βασίλειος Κουτουμάνης (γυμνασιάρχης), και θεολόγος Κατούδης. Από τους μαθητές αναγνωρίζω τους: Φεβρωνία Σκοπιανού,  Καλπίδης Τάκης, Μαλλές Θανάσης, Όλγα Συμεωνίδου και Όμηρος Μαυρίδης.

1955 στις Σάπες. Τη χρονιά εκείνη πραγματοποιήθηκαν πολλά συλλαλητήρια για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Από αυτό ακριβώς το γεγονός είναι και η φωτογραφία, όπου οι μαθητές και μαθήτριες του Γυμνασίου Σαπών, μπροστά στο χώρο της Δημαρχίας, διαδηλώνουν υπέρ της Κύπρου, για την ένωσή της με τη μητέρα Ελλάδα.

Σάπες 1955 ή 56: με τους φίλους του Τάκη Ρεφειάδη και Γιάννη Σπαθιάδη. Στη μέση ο Όμηρος. Η φωτο είναι στο δρόμο προς Αλεξανδρούπολη. Πίσω ξεχωρίζουν οι νέο-ανεγειρόμενες κατοικίες, χωρίς κουφώματα και σοβάδες ακόμη.

Σάπες 1956, μπροστά στο Δημαρχείο Σαπών. Θυμάμαι τις πόρτες αυτές. ο Όμηρος με κουστούμι και γραβάτα την εποχή της αποφοίτησής του από το Γυμνάσιο Σαπών.

1956: Από το γάμο της αδερφής του γυμναστή και μετέπειτα γυμνασιάρχη Κώστα Λουρίκα. Γαμπρός ο Γρηγόρης Σπαθιάδης. Δίπλα στη νύφη η Χρυσούλα Αγγελίδου, μετέπειτα σύζυγος του Κώστα Λουρίκα. Ο Όμηρος Μαυρίδης κουμπάρος. Ο Κουσίδης στη Λύρα, δίπλα του ο Κώστας Αγγελίδης. Παπάς ο πατήρ Νικόλαος Γρηγορόπουλος και πίσω του ο ψάλτης ο Γιάννης Μπομποτάς.

1957: Άλλος ένας γάμος στην εκκλησία των Σαπών με ιερέα τον πατέρα Νικόλαο και ψάλτη το Γιάννη Μπομποτά. Παντρευόταν η αδερφή του Όμηρου Μελπομένη. Ο Όμηρος κάπου ανάμεσα με τα μαθητικά πηλίκια. Άλλα πρόσωπα της φωτογραφίας: η θεία τους Σοφία, ο Παπαδόπουλος Θόδωρος, για όσους τον ξέρουν αυτός που είχε την ταβέρνα "Εξοχικό", η αδελφή του Όλγα, ο Καλπίδης, ο Κωνσταντινίδης Θεοχάρης, μαθητής κι αυτός, ο Χατζηραφαήλ Νίκος, η Μάρθα Κενανίδου, αργότερα σύζυγος Γ. Ψωμιάδη, του φωτογράφου. Η κυρία με το ακορντεόν δεν ήταν από τις Σάπες.

Σάπες 1957: Στο φωτογραφικό αρχείο του Όμηρου εντόπισα και αυτή τη φωτογραφία με τις 4 μαθήτριες. Επειδή μου άρεσε το στήσιμο, αλλά και το φόντο με τα σπίτια της γειτονιάς, την επέλεξα για να την αναρτήσω. Ο Όμηρος αναγνώρισε τις Σεβαστούλα Κωνσταντινίδου (1η) και την Ελένη Μαυρίδου (3η). Για τα άλλα κορίτσια περιμένω βοήθεια.

1958: έτος αποφοίτησης από την Παιδαγωγική Ακαδημία Αλεξανδρούπολης. 

19/12/1958:  Λίγες μέρες πριν από τις γιορτές των Χριστουγέννων και της νέας χρονιάς του 1959, οι σπουδαστές και οι σπουδάστριες της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Αλεξανδρούπολης, με διευθυντή το Σαρρή, επισκέφτηκαν το ακριτικό φυλάκειο της Νυμφαίας στην οροσειρά της Ροδόπης. Εκεί, μοίρασαν δώρα και υλικά που συγκέντρωσαν για να τα προσφέρουν στους φύλακες των συνόρων μας. Τα χρόνια εκείνα ήταν σχεδόν μόνιμες οι προσφορές από σχολεία ή άλλα εκπαιδευτήρια σε ακριτικές στρατιωτικές μονάδες, σε αναγνώριση του έργου που επιτελούσε ο στρατός. Στη φωτογραφία οι σπουδαστές του β' έτους της Ακαδημίας με συνοδούς τους δύο αξιωματικούς πορεύονται χαρούμενοι τον ανηφορικό χωματόδρομο στη Νυμφαία.

1958: την ίδια χρονιά από την έκδρομή της Ακαδημίας στο Σπήλαιο Περάματος των Ιωαννίνων με τους συσπουδαστές του Ανδρέα Καφετζή και Αντώνη Παπαδόπουλο, όλοι από τις Σάπες. 

1959: μπροστά στο σπίτι της οικογένειας. Αριστερα η γιαγιά Ελένη, ο Γιώργος Πολυχρονιάδης, ο μετέπειτα δήμαρχος Σαπών, μπροστά του η Χρυσούλα Πετμεζά, αργότερα σύζυγος Σταύρου Αγγελίδη. η μαμά Μαρία, ο πατέρας Χαράλαμπος και ο αδερφός Γιάννης. Το ξανθό κοριτσάκι πρέπει να είναι η γειτονοπούλα Όλγα Τζανίδου και ο μικρός αδερφός της Θόδωρος.

Γύρω στα 1960 οι δυο παλιοί συμπολίτες, φίλοι, συμμαθητές και συνάδελφοι συναντήθηκαν στη Γερμανία. Ο Γεράσιμος Κενανίδης και ο Όμηρος Μαυρίδης. Ο Γεράσιμος έμεινε λίγο χρονικό διάστημα και μετά γύρισε στην Ελλάδα. Ο Όμηρος παρέμεινε για σπουδές και πανεπιστημιακή καριέρα, μέχρι που συνταξιοδοτήθηκε! 

Γύρω στα 1961. Ο Όμηρος ζει πλέον στη Γερμανία. Όμως δεν ξεχνά την οικογένειά του, την οποία σε κάθε ευκαιρία επισκέπτεται. Στις δυο παραπάνω φωτογραφίες, στο πατρικό τους σπίτι στις Σάπες με τους γονείς του και κάτω με τον αδερφό του Γιάννη.

Το 1962 στις Σάπες γίνεται ο γάμος της αδελφής του Βασιλικής με το Δημήτρη Φωτακίδη, γιο του παπα-Πρόδρομου (αριστερά από το γαμπρό), από το Χαμηλό. Άλλα πρόσωπα που αναγνωρίστηκαν είναι ο πατέρας Χαράλαμπος, η γιαγιά Ελένη, δίπλα ο δάσκαλος Τσίκουτας Παναγιώτης και η γυναίκα του, επίσης δασκάλα Χρυσάνθη Τσολακίδου.

Αλεξανδρούπολη 2013. Στο γραφείο του Όμηρου. Σ΄αυτό το γραφείο ο Όμηρος Μαυρίδης, αγναντεύοντας το Θρακικό Πέλαγος, θυμάται τα περασμένα χρόνια, αλλά δε σταμάτησε το δημιουργικό του έργο. Συνεχίζει να γράφει τα νέα του βιβλία, που έχουν σχέση με την ιστορική λαογραφική παράδοση. Για το συγγραφικό του έργο θα αναφερθώ σε μια ξεχωριστή σελίδα.

Το συγγραφικό έργο του Όμηρου Μαυρίδη  .